Kamyanets-Podilsky: de weg naar ontzag

'Ben je eenzaam?', vraagt een Russische vrouw in Chernivtsi bij het ontbijt in het park gisteren, iemand wiens levensverhaal ik die avond daarvoor heb gehoord. 'Nee', antwoord ik, 'maar Oekraïne is zo heftig, overrompelend dat ik blij ben als Nicole er is'. 

Weer een persoon met wie het goed tijd vullen is. Het gaat ook verder goed. Ik krijg nog een paniekaanval als ik mijn telefoon kwijt raak in de taxi, maar die bleek tussen de stoel te zijn gegleden. De busbeambte is dit keer bijna vriendelijk als ik mijn Lonely Planet tegen haar hokje aanduw met Kamyanets-Podilsky in het Oekraïens geschreven. De bus lijkt even op een sauna maar zodra we rijden is ook dat probleem opgelost.

Kalmanyets is beroemd vanwege haar enorme kasteel en oude binnenstad, Galle op z'n Oekraïens. Achteraf had ik er wel langer dan een nacht kunnen blijven maar tijd & prioriteit.

Het probleem: het homestay wat ik heb - gerund door de jonge Ivan die ik eerst nog sarcastisch aanduid als Norman Bates - ligt op een plek die erg ver van de oude stad vandaan ligt, via kruip door sluip door weggetjes of onduidelijke busjes. Na twee tevergeefse wandelingen in de harde zon weet ik: dit is niks. Ik vraag Ivan of hij een hostel kan boeken in de oude binnenstad, met behoud van kamerhuur. Hij begrijpt de situatie - spreekt prima Engels al vindt hij zelf van niet - en even later zet hij me af in een keurig guesthouse, op kruipafstand van het fort. Ik neem uiteindelijk hartelijk afscheid van hem.

Het is prachtig, laten we het daar in het heel kort op houden. In het fort kan je in allerlei gangen en kleine ruimtes, en ook buiten het fort ben je nog wel even zoet. Zo kom ik mijn dag goed door. Ik eet 's avonds een veel te dure pizza in wat later blijkt een restaurant met dubieuze reputatie - goddank geen maagklachten gehad.

's Avonds. Ik wil weten hoe laat de bus gaat naar Vinnitsya, en om onduidelijke redenen kan ze dat bij het hostel niet checken. Een uur of zes in de avond en ik probeer zelf het busstation te vinden om de tijden te checken, maar inderdaad: ik kan het station niet vinden en ik raak verdwaald op het kruispunt. Ik háát die situatie, en na een zeer paniekerig uurtje ben ik gelukkig weer terug in het hostel. Zonder de benodigde informatie dus, dus straks naar Vinnitsya wordt een gok - de bus rijdt maar vier keer per dag.

Nog heel veel te doen de komende week. Ik wil kijken of ik naar een natuurgebied nog onder Odessa kan, maar of mijn reisschema dat toelaat is de grote vraag. Wat ik al zei en nog vaak ga zeggen: Oekraïne is heftig, zeker na het gemoedelijke Taiwan. Absoluut naar mijn zin, maar elke nieuwe dag is ook een nieuwe dag vol spanning.