Kiev: heel veel adrenaline-stoten.

Voor een paar seconden denk ik dat ik dood ga. We zijn ongeveer een uurtje onderweg als de gezagsvoerder meldt: 'We hebben problemen met de brandstoftanks, en we zullen daarom over dertig minuten landen op Warschau.' Het zijn dertig hele lange minuten, zeker als er ook nog lichte turbulentie aan te pas komt. Op Warschau staan we ongeveer 1,5 uur stil, een tijd die ik gebruik om mijn zenuwen tegen de ook nu weer briljante stewardessen af te praten. Er was verder weinig aan de hand - ze konden slechts de meters niet lezen, waardoor ze het zekere voor het onzekere wilden nemen. Rond twee uur 's middags komen we aan op Kiev. Applaus van mijn kant voor iedereen van KLM. 

Oekraine is het eerste niet-Aziatische land waar ik echt ga backpacken, na opgewarmd te zijn met Nicole in Boedapest en Bratislava. Ik reken op norse mensen die weinig Engels spreken en blokkendozen voor hostels. Zodra ik in de pendelbus zit naar het treinstation van Kiev en kort wat woorden wissel met een Oekrainse jongen weet ik weer waarom ik backpacken zo leuk vind: vanuit het niets - 'from scratch' - moeten beginnen in een totaal onbekend land en dan hopen op het beste. Ik ben euforisch van de adrenaline, een bui die ik nog wel even blijf houden.

Ik stel voor mezelf een paar regels op:

- de eerste dag is altijd een ramp door de cultuurschock, hoe klein ook. Met opgeheven hoofd doorgaan is het credo;

- altijd blijven vragen aan mensen. Al is het dan gewoon dom wijzen met je vinger op de kaart met de tekst 'where?';

- zaken als diefstal en moord en aanverwanten niet meegerekend: het komt altijd goed.

Ik vind mezelf erg slim als ik me bedenk om alvast een treinkaartje voor Lviv te kopen, na in Taiwan te hebben geleerd dat treinen nog wel eens vol kunnen zitten. Na wat gedoe vind ik op Kiev CS de enige beambte die Engels spreekt en ze heeft nieuws voor me: de eerstvolgende trein is een nachttrein. Dat is slecht nieuws omdat ik dan een taxi moet gaan regelen want geen metro's op dat tijdstip (05.20u), maar goed nieuws omdat ik dan keurig op tijd - rond twee uur 's middags - in Lviv aankom. Ik overhandig een idioot laag bedrag en m'n treinticket in onleesbare tekens is binnen.

Het is een flinke speurtocht naar m'n hostel. Vanaf Kiev CS drie haltes met de metro (een tegenvaller na Taiwan en Boedapest, erg onduidelijk) en vanaf daar een stuk lopen. Ik vind de richting naar m'n hostel al redelijk snel, kom zelfs de straat al relatief gauw tegen, maar omdat ik geen huisnummer heb genoteerd wordt e.e.a. bemoeilijkt. Ik loop weer tien keer op en neer binnen een oppervlak van enkele tientallen vierkante meters. Het hostel is uiteindelijk in orde, maar onduidelijk aangegeven. Overigens zit het wel midden in het centrum bij een paar leuke fonteinen en schitterende kloosters en kathedralen.

De vrouw des huizes is een jaar of zeventig, stug en praat geen Engels, maar communiceren via Google Translate doet een hoop. Ik doe mijn best haar te charmeren om haar aan het lachen te krijgen ('ik zal een goeie review achterlaten op booking.com') maar die truc werkt niet. Ik ben als de dood dat ik die nachttrein mis en na een lang gesprek regelen we dat er om 04.30u in de ochtend een taxi voor de deur staat. Ik kan op reis meer loslaten dan thuis, maar dit soort dingen maken de neuroot weer ouderwets in me wakker. Ze zegt dat ik echt niet om 04.00u al klaar hoef te staan want het komt echt wel goed. Als ik om 03.50u vanmorgen al gepakt en wel aan haar bureau zit en zij me ziet geeft ze een blik die ik vertaal als: 'Oh wauw, ik heb 'm toch duidelijk gemaakt dat hij zich niet hoefde te haasten? En toch zit hij er!' Na een ritje van een kwartier ben ik vanmorgen perfect op tijd op het treinstation, klaar voor mijn eerste nachttrein.

Ik bel die avond mijn ouders en Nicole een paar keer. Te enthousiast dat alles weer begonnen is en dat het me weer is gelukt in een vreemd land. Backpacken is zo ontzettend moeilijk en ook zo ontzettend gaaf.