Lviv: vegan restaurants, een kerkhof en een nieuw boek

Een paar dagen geleden had ik geen idee wat ik moest verwachten in de hostels. Wat voor andere backpackers zouden er zijn, zouden er uberhaupt andere backpackers zijn? Ja, die zijn er genoeg, in elk geval in het nog steeds heerlijke Dream Hostel. Ik leer - los van elkaar - de Amerikanen Dave en daarna Dean kennen die allebei de hele wereld rondreizen en werken vanuit waar ze maar willen; een veganistische Poolse Canadees, en de van oorsprong Oekrainese Julia.

Julia is vandaag mijn reisgenootje-voor-een-dag. Ze is 24 jaar oud, komt oorspronkelijk uit een dorpje in het uiterste - en meest gevaarlijke - oosten van Oekraine en is, toen de oorlog begon, verhuisd naar Turkije. Na daar vier jaar te hebben gewoond heeft ze nu een kantoorbaan gevonden bij een modellenbureau in blijkbaar de Arabische Emiraten. Haar vader is overleden toen ze 15 was en ze verloor haar nichtje van vier jaar oud aan kanker. Na morgen gaat ze voor een week naar Istanbul en dan weer terug naar de Emiraten. Met Oekraine heeft ze wat ik met Amsterdam heb: leuk om er weer te zijn, heerlijk om weer weg te gaan.

Net als al mijn andere reisgenoten in vooral Thailand en Taiwan: langer dan een dag hoeft niet, maar voor nu is het gezellig. En je komt op plekken, je ziet dingen die je in je eentje niet tegenkomt. Ook belangrijk: ze spreekt de taal en kan dus voor me tolken als ik vanmorgen een treinkaartje koop voor de volgende dag. 

Ik hoor van verschillende kanten goede verhalen over het kerkhof in Lviv, het Lychakivsky Cemetery. Enorm groot, en prachtig als het niet zo treurig was: er zijn ook graven van kinderen die op 3-jarige leeftijd overleden zijn. Ik voel me een beetje vies als ik foto's loop te maken, maar sommige grafstenen zien er bijna uit als een kapel of hebben grote standbeelden. Het is prachtig. 

Doordat dat kerkhof zo ver buiten het centrum ligt komen we - lopend uiteraard, die gewoonte zal ik niet afleren - ook wat meer buiten in de buitenwijken. Armeens kerkje hier, parkje daar en verderop nog wat mooie typisch Oost-Europese woningen. Afgebladderd maar ontzettend charmant. 

Ik laat me verleiden door de boekenwinkel waar ik gisteren aan het schuilen was voor de regen: een roman van Tolstoy die ik nog niet kende, voor nog geen euro. Opmerking van Nicole via de app: 'Kijk uit dat je niet met een hele bibliotheek thuis komt met die prijzen.' Terechte opmerking want geen geld uitgeven wordt me hier echt lastig gemaakt. En hoor wie het zegt.

Op advies van de receptie hier blijf ik de komende dagen in elke stad maar een nachtje: Ivanov-Frankivsk, Chernivitsi, en Kamyanets-Podislky, om dan langzaam richting Odesa te gaan, dus een route door het zuid-westen. Ik blijf normaal altijd liever twee nachten per stad, maar dat wordt me met klem afgeraden omdat er in die plekken niet zoveel te beleven is. Ik zie wel wat het wordt: mocht ik het een te gehaast tempo vinden, dan kan ik altijd alsnog besluiten het per twee nachten te doen. Voordeel hiervan is ook: de reisafstanden zijn met 2 - 3 uur erg kort.

Lviv werd geliefd door Julia en gehaat door Amerikaan Dean, met Kiev is het andersom. Grappig hoe zoiets kan werken. Ik vind het een fijne stad. Wat toeristisch in het centrum, maar nog gezellig en 'authentiek' (tussen aanhalingstekens want ik vind het een rotterm) genoeg om als echt Oekraine te voelen. En de temperatuur van 16 graden is hier enorm aangenaam. De geur van het najaar hangt al in de lucht. 

Oh ja, en met minstens drie veganistische restaurants is Lviv natuurlijk ook al een topstad. En gelukkig valt er nog ontzettend veel te zien als Nicole hier is, nog buiten de hoeveelheden chocolade.