Montpellier | maandag

En dan is het maandag, op het moment van schrijven gisteren dus. Mijn voet gaat mondjesmaat beter, en de gehuurde mountainbike verlengde ik zondag na de wijnproeverij met nog een dag. Die fiets geeft meer vrijheid, zeker omdat ik geen zin heb om me te verdiepen in het tramsysteem.

Ik ben lui, en dat ik lui ben is met die voet ergens ook wel goed. Ik sta laat op, een uur of tien stap ik het hotel uit. Ik eet bij OLYA, een aardig Instagram-waardig brunchcafe in een smal straatje dat letterlijk om de hoek van het hotel zit. Ik ben trouwens de eerste op het terras, dus om tien uur buiten zijn is blijkbaar niet zo laat als ik dacht. Ook nu weer: rust. Een boek, een aangename temperatuur en lekker eten. Hypocriet als ik ben moet ik dat trouwens ook wel even op Instagram zetten, mijn telefoon is altijd binnen handbereik. Ter verdediging: 'All the Light We Can Not See'  heb ik ondertussen uit en ik ben begonnen in de dikke pil die Don Quixote heet.

Na het ontbijt pak ik snel mijn fiets - die mag in het hotel blijven staan, erg aardig - en vertrek naar nog een andere wijngaard die ik via Google vind. Het is slechts een kilometer of vier, maar de zon brandt flink en ook met navigatie is het soms even zoeken. Het zijn ook een paar stevige heuvels, die ik met mijn eigen fiets goed had kunnen doen, met deze mountainbike is dat toch wat lastiger. En zoals altijd: het lukt en ik ben er binnen een half uur.

Terzijde: als fietster zijnde is het pakken wat je pakken kan, en daarmee is het hier ook volkomen geaccepteerd om te fietsen in de hele smalle straten tussen het winkelend publiek, over de trambaan en op de stoep. Zelfs fietsen met een telefoon in je hand lijkt hier redelijk geaccepteerd. Hier kan ik nog wel aan wennen - niemand heeft er last van tenslotte, bizar genoeg ook niet de mensen met kinderen en kinderwagens. Irritanter wordt het op langere routes zoals zaterdag naar het strand, wanneer fietspaden niet meer worden aangegeven en je je blijkbaar vrijelijk op de autoweg kan begeven. 

Ik heb het er net met een medewerker (of is het de eigenaar?) in het hotel over. Hij zei iets wat ik interessant genoeg vond om even na te gaan: tot een jaar of twee drie geleden was er uberhaupt niet een fenomeen als fietspaden, het is echt sinds heel kort. Er waren blijkbaar protesten voor nodig om te zorgen dat ze toch werden aangelegd, en COVID schijnt ook nog een rol te hebben gespeeld. Hij vindt het heel gevaarlijk om op de trambaan te rijden en wil weten hoe ik er in sta. Ik antwoord dat ik het ook gevaarlijk vind, maar hey, als jullie het doen doe ik het ook, zeker als ik geen commentaar krijg.

Terug naar de wijngaard. Voor een eventuele rondleiding is geen tijd en vanwege mijn voet ben ik daar ook niet zo heel rouwig om. Ik word vrolijk ontvangen door een man van ik denk mijn leeftijd maar dan zongebruind en met tattoos. Ik zeg van te voren al dat ik twee flessen mee wil nemen, en zowel met de rose als de witte wijn ga ik voor de lichtere, minder exclusieve - maar voor mij veel lekkerder - wijn. Net als de dag ervoor kost me bij elkaar nog geen 20 euro, wat ik ook nu een koopje vind. Lekkere wijnen om thuis nog bij na te genieten.

Met eerdere bezoeken aan het plaatselijke Office de la Tourisme had ik me voorgenomen om dinsdag de stad uit te gaan - ik had zelfs al een stad gevonden met een fietsverhuur in het centrum - maar als ik maandagmidag terug in Montpellier ben denk ik: ik heb er geen zin in. Gedoe met treinen, geen zin, er is nog zoveel te zien en te doen in Montpellier. Met de fiets ga ik door alle straten heen, zigzaggend door het winkelend publiek.

In de middag ga ik naar de kapper, eindelijk. Ik weet hem duidelijk te maken waar hij op moet letten, dingen waar ik van mezelf behoorlijk kritisch op ben - en hijj gaat geconcentreerd aan de slag. Het is volgens mij ook geen Fransoos maar een Italiaan. Een uur later en slechts 25 euro minder zit het fantastisch, zelfs de dingen die ik op dat gebied zielsveel haat heeft hij recht weten te trekken. En ook een keer fijn: mijn baard en snor zijn onder handen genomen. Lichtelijk zwevend kom ik de kapperswinkel uit. 

Eten doe ik die avond bij een Italiaans restaurant - de Indiase restaurants vielen elke keer wat tegen - en de pasta die ik heb is lekker, zelfs de snippers schapenkaas smaken me. De bediening is allervriendelijkst, maar wat irritant is; als ze vragen of ik er water bij wil zeg ik natuurlijk ja omdat dat normaal is hier. Blijkt dat ze me een fles Pellegrino - spa met een gouden randje - van 4 euro hebben afgerekend. Dat geld is niet eens zo erg maar... wees er gewoon eerlijk over. Ik zat vandaag even te denken om er persoonlijk langs te gaan en het vriendelijk te vragen, nu neig ik toch naar een geirriteerde review op Google.

Wat een vreselijk lang stuk weer.