Thailand, de 2024 reis - Bangkok

Doen we het? Ja, we doen het. Het toetsenbord moest ook nog even wakker worden na een winterslaap van een jaar, maar we doen het. Lief toetsenbord, welkom in Thailand.

Om meteen met het slechte nieuws er tegenaan te gooien: de eerste dag bracht een pittige paniekaanval met zich mee en tien uur later begin ik er pas een beetje van bij te komen. Maar ik wil er hier ook eerlijk over kunnen zijn, er geen goed-nieuws-show van willen hoeven maken. Het gaat weer goed, echt, het hoort er ook een beetje bij. Ik zit nu al meer te genieten dan van Tokyo. Ik pak een Chang biertje, vervloek het toetsenbord omdat ik alles dubbel moet typen omdat de spatiebalk het niet goed doet, maar daar gaan we.  

Ik zal nooit zeggen dat mijn vliegangst onterecht is want ik blijf het vliegende doodskisten vinden en ik doe het liever niet dan wel. En toch: het was heel fijn dat ik ook van deze vlucht kan zeggen dat het verschrikkelijk saai en vervelend was - niks van turbulentie gehad. Wel: we vertrekken ruim twee uur te laat, waarschijnlijk omdat de vleugels een anti-vries beurt moesten krijgen. De Nederlandse man achter me samen met zijn vrouw zit alles luidkeels van commentaar te voorzien, met een stem die griezelig veel lijkt op die van Kees van der Spek. Ik irriteer me want dat mag, maar later komt hij wel naar me toe om te vragen hoe ik de vlucht vond: hij had me blijkbaar horen zeggen dat ik vliegangst had.

Erg fijn lang tijdverdrijf: de filmversie van de musical In The Heights staat tussen de films, een zomerse musical die ik tot nu toe alleen in de bios zag maar wel de dubbel LP grijs van heb gedraaid. Wondermooi, vrolijk, en met 2,5 uur vult het de tijd goed. Ik zet daarna Django Unchained aan - ook goed voor zo'n 3 uur - maar omdat ik in een beroerd slaapje beland krijg ik daar niks van mee. Kort samengevat: geen nieuws, goed nieuws. 

Op het vliegveld blijkt dat ik met mijn pinpas niet kan pinnen: ik bel tijdens mijn jetlag naar de ING en hoe dat verhaal zit is nog steeds onduidelijk want alles staat goed. Met mijn creditcard kan ik gelukkig wel gewoon geld opnemen - cash is koning hier in Thailand - dus ik maak me er niet al te druk om. 

Mijn toetsenbord begeeft het, ik moet het op de langzame manier gaan doen met het toetsenbord op het scherm. Wordt misschien vervolgd. Vervolg: hij is leeg. Ik kan m helaas niet opladen want de adapter van de tablet is een andere als die van het toetsenbord.

De rit naar het hotel duurt lang - ik was sneller met de metro geweest maar ik ben te suf om na te denken. Spitsuur in Bangkok, welkom in Thailand. Zo lang als de rit ook duurt, plotseling zijn we in hartje Chinatown in hartje Bangkok. Ik stap uit: in ja, zo was het. De chaos, geuren en kleuren - niet altijd even frisse geuren maar veel liever dit dan Tokyo - het eten op straat. Bij mijn hotel aan de bar aan de straatzijde speelt een band op veel te hoog volume, het past niet bij de chique jaren 20 boutique uitstraling die de rest van het hotel heeft. In mijn kamer hoor ik er trouwens niks van, evenmin als straatrumoer. Dat laatste had ik trouwens helemaal niet erg gevonden.

Ik verbaas me een tijd over de grootte van de kamer - heel erg groot - en ga dan de reuring van Chinatown in. Dit is gekkenwerk en maakt me toch heel blij, tikje extatisch zelfs: ik heb dit in winters Japan zo gemist.

Om negen uur 's avonds val ik in slaap, om dan rond twee uur 's nachts klaarwakker te zijn - hallo hallo jetlag - en om iets na negenen wakker te worden, net op tijd voor het ontbijt. Rond elf uur ga ik de stad in, naar de ferry aan de rivier die hier op tien minuten lopen vandaan ligt. Ik schrik ervan hoe benauwd en hoe druk en hoe drukkend het is, en mede door wat teksten in de Lonely Planet plant zich een zaadje in mijn brein dat gedurende de dag steeds groter wordt en zegt: 'Dit moet je eng vinden'.

De ferry tocht naar het eindpunt - het toeristische centrum - is eigenlijk veel te kort, het is heerlijk op de boot. Ik bezoek een boekwinkeltje, kom bij in een koffiehuis en zet dan koers naar een andere opstaphalte voor de boot om terug te gaan naar het hotel: ik heb om 18u een massage geboekt en wil op tijd zijn. Dan gebeurt wat ik vorig jaar zomer ook met werk bij een festival had: ik voel me misselijk worden door de hitte. Paniek, en tegelijkertijd: 'gast, dit is logisch'. Een Bangkok dat veel beter is dan normaal, jetlag, mensenmassa's. Op de boot zakt het, maar als ik van de boot afkom en een kwartier naar mijn hotel moet lopen denk ik voor een paar tellen dat ik het begeef en over mijn nek ga op straat.

Niet gebeurd, en ik ben weer oke. Ik stop er voor vanavond mee: typen zonder fysiek toetsenbord vreet tijd en het is al na middernacht. En er is nog zoveel te vertellen. Hou je van me tegoed, wanneer dan ook.