Montpellier: zondag | het heerlijk aangename gevoel

Mijn backpack is met vier flessen wijn, een stapel boeken en elf LPs volgens mij zwaarder dan de 19 kilo die ik terug uit Japan mee moest sjouwen. De laatste dag Montpellier was ook nu weer fijn, maar daarover straks meer.

Zondag is de eerste dag dat ik op vakantie moet om te gaan met een verzwikte enkel. Dat lukt gelukkig aardig, en ik heb sowieso mijn plannen nauwelijks hoeven aanpassen deze laatste drie dagen. Ontbijten doe ik die dag in het hotel - niks spectaculairs maar met liefde voor het vak neergezet door het hotelpersoneel. Daarna ga ik weer naar boven, voet omhoog met een koelelement dat ze bij het hotel gelukkig voor me uit willen lenen. Daarna heb ik een vroege lunch bij een tent in de buurt waarvan ik er van uitging dat het fastfood was; NACHOS. Ik krijg een burrito van wat lijkt een kilo te verstouwen die me erg goed smaakt.

Mijn voet is moordend. Gelukkig had ik zaterdag een fiets voor twee dagen gehuurd: fietsen is met zo'n voet beter dan lopen. Ik besluit een kilometer of drie te fietsen naar een kasteel met kasteeltuin en - daar kom ik pas ter plekke achter - ook een wijnproeverij. Voor die wijnproeverij moet ik nog een uurtje wachten, tijd die ik kan gebruiken om de tuin te bezoeken. Ik merk al snel: dat is met die voet geen goed plan. Ik neem een paar foto's en vind gelukkig een beschut plekje waar ik wat pagina's van mijn boek lees en plannen maak voor de komende dagen.

De wijnproeverij is een beter idee. Ik kan er met mijn voet omhoog zitten, in aanwezigheid van een koppeltje, geen idee of het geliefden zijn. Hij is een Waalse Belg, zij een Russische die in Australie woont - geen idee meer hoe ze heten. Het is gezellig met ze. Zij weet vrij veel van wijn, haar vriend en ik geven allebei toe dat we het vooral drinken omdat het lekker is. We zitten uiteindelijk een uur of twee te praten - fijn, ongecompliceerd gezelschap. Ik krijg nog een paar glazen van de wijn die zij kopen in ruil voor het gebruik van mijn zonnebrandcreme. Ik koop ook twee flessen wit, die overigens niet van hun eigen wijngaard zijn omdat ik die te zwaar vind, te chique.

Als ik de wijn koop word ik begroet door een vriendelijke golden retriever die bij het kasteel en de wijngaard woont. Ik zeg letterllijk tegen de jongen in de winkel dat hij me nog even twee minuten moet geven, zeker als de hond er uitgebreid voor gaat liggen en z'n poot op m'n arm legt. Ik neem er uitgebreid voor, volgens de gedachte: hond aaien maakt me blij = endorfine = goed voor mijn voet.

's Avonds eet ik op het centrale Place de la Comedie op het terras van Pizza Papa, vooral omdat het maar een kort stukje lopen is. Het is een bakbeest van een terras waar heel het winkelend publiek op af komt, en ik verwacht er daarom niet heel veel van: kwaliteit in plaats van kwaliteit. Behalve de duivenstront op de stoeltjes vermaak ik me gelukkig ook nu weer enorm: de vega pizza heeft gigantische dotten tapenade en guacamole erop zitten. Mager zal het niet zijn, net als dat chocoladetaartje waarmee ik eindig.

Ik kan me ook hier weer heel goed vermaken door me zo goed mogelijk verstaanbaar te maken in het Frans en als het nodig is om te schakelen naar Engels. De serveerster kan het gelukkig ook waarderen. Ook nu weer in Montpellier: dat heerlijk aangename gevoel.