Oekraine: de laatste

Nadat we 's nachts op de trein zijn opgestapt in Yaremche komen we 's ochtends rond half negen aan in Lviv - ik voor de vierde keer, Nicole ook alweer voor de tweede keer. Nicole en ik weten allebei welke tram we moeten nemen, hoe we er moeten komen, we kennen de riedel en dat is lekker. Zodra we bij het Dream Hostel aan komen worden we buiten begroet door Dan de Amerikaan, die droogjes zegt: 'Ja, ik was alvast naar buiten gekomen om jullie te verwelkomen'. Hij heeft het even naar zijn zin in dat hostel als wij dat hebben.

In onze dormroom komen we Vincent tegen, een in Californie wonende Nederlander met een eigen exportbedrijf. Hij vraagt of wij het oke zouden vinden als hij met ons mee loopt naar High Castle Hill, wat we allebei prima vinden natuurlijk. Hij is aangenaam gezelschap. 's Ochtends is het al een felhete zon en Nicole en ik beginnen de klim van de dag ervoor in onze ledematen te voelen. We zijn moe en dat is logisch en dat is oke. 

's Middags en 's avonds genieten we nog een allerlaatste keer van Lviv, in de fijne wetenschap dat we geen logistieke zaken hoeven te regelen. We bezoeken het Pharmacy Museum wat al een tijd op mijn lijstje stond - chagrijnig personeel en niks in het Engels, maar prachtig sfeervol - en een historisch museum van Lviv - vooral poenig met rijke mensen. Het vult de dag aangenaam, eten doen we dit keer met een heerlijke vegaburger bij het barretje onder Dream Hostel. 

De volgende dag in de trein naar Kiev, de aangename tijd van half twaalf in de ochtend. De coupe waarin we zitten is een schok: een groep bakvisjes van een jaar of 14 op schoolreisje die op alle plekken zitten, ook op de onze. Het is een stinkend hol zonder airco, met een hoop gegiechel. Nicole en ik doen alsof we een boek lezen en alsof we muziek luisteren. Na verloop van tijd merken we dat ze contact met ons proberen te zoeken, iets over mijn tas die in de weg ligt. Gegiechel, Nicole en ik houden ons van de domme en blijven terug praten in het Nederlands, we kunnen echt geen Engels.

Dat laatste is plotseling nogal moeilijk vol te houden als ook zij merken dat ik een Engels blad zit te lezen. Ze doen alle mogelijke moeite - giechel, giebel - om met ons te communiceren. Zonder succes, het is voor Nicole en mij een soort principekwestie geworden: dit is wat jullie landgenoten ons al die tijd hebben geflikt. Uiteindelijk zien we ook wel in dat de kinderen het echt niet kwaad bedoelen, en ik geef toe. Het blijkt uiteindelijk - als Nicole door de conducteur tamelijk ruw wordt meegenomen naar een andere coupe - dat we al die tijd op hun plek hebben gezeten en dat we de verkeerde coupe zaten. Ons valt weinig te verwijten: het systeem van stoelnummering is dermate onduidelijk dat we het onmogelijk eerder hebben kunnen merken. Ik wissel nog wat woorden met de meisjes - giechel giechel, maar ik kan er nu wat beter tegen - en vervloek inwendig de conducteur die qua Engels op alle fronten wordt overtroffen door een paar tienermeisjes.

Nicole en ik komen uiteindelijk in de coupe te zitten met de leraar (of met de lerares, het is me echt nog steeds onduidelijk) en de rest van de rit verloopt rustig. Ik maak een sprint in een prachtige Middeleeuwse thriller die ik eerder heb gekocht, Nicole kijkt wat documentaires. Iets voor zessen belanden we in Kiev, en we zijn dolgelukkig als blijkt dat het Dream Hostel van dienst blijkt te liggen in een prachtig oud gedeelte waar het goed slenteren en flaneren is. Een van de receptionistes - die iets met Nederlands heeft gestudeerd dus verdomd goed Nederlands praat ook al vindt ze zelf van niet - neemt ons later die avond mee naar een markt met designer kleding en voedseltentjes, waar heel hip Kiev op af is gekomen: er zijn zoveel hipsters dat ik me even terug waan op een Parade.

Het eten dat we kopen is lekker maar erg weinig, dus we vertrekken al weer gauw naar een pizzarestaurant in de buurt van ons hostel. Veilig maar lekker en veel eten.

Vandaag, laatste dag. Het Chernobyl Museum - waar we ons allebei op hadden verheugd - blijkt helaas gesloten, maar die ochtend komen we wel nog op een half overdekte markt met de grootste verzameling boeken en illegale DVD's die ik ooit heb gezien. Prachtig, maar we kopen er niks. We zijn vooral gigantisch moe. Ik ben gigantisch beet genomen door klaarblijkelijk een kudde horzels, want ik heb op rug, voeten, benen en armen muggenbulten.

Laatste dag. Komende week komt op deze plek nog wel een laatste het-was-allemaal-fantastisch-blog. Nu: naar bed.