Sri Lanka: aankomst in Monaragala, enge tuktukchauffeurs

Dinsdag ben ik bij het homestay in Kandy en ik zoek nog iets op mijn week mee te vullen. Zaterdag heb ik een reservering staan bij Galle, maar van woensdag tot en met zaterdag in Ella zitten is te lang, heb ik gehoord. Ik blader in mijn Lonely Planet en zie dat de mij onbekende stad Monaragala: op slechts vijf uur afstand van Kandy, slechts twee uur van Ella. Een hotel dat me wordt aangeraden in Lonely Planet heeft nog kamers vrij (ik was de enige gast, bleek later) en ik besluit de gok te wagen. Een goeie gok, gelukkig. 

Ook op dinsdag betaal ik nog iets meer geld dan normaal voor een bezoek aan de Botanische Tuinen van Kandy. In de bus zitten twee andere Westerlingen die ik ervan verdenk Nederlanders te zijn, wat klopt. Erik en Marjoleijn uit Eindhoven, met wie ik door het park loop. Het park is mooi en de prijs absoluut waard, het gezelschap is fijn voor zo lang het duurt.

Monaragala. Ik weet van de eigenaar van Kanda Landvilla dat het 70rp is voor een tuktuk van de bus naar het guesthouse. De eerste indruk van Monaragala is goed - de zoveelste Sri Lanka stinkstad maar omgeven door veel groen - de tuktukchauffeurs doen die eerste indruk te niet. Niet alleen vanwege hun onwil om lager te gaan dan 100rp, ook de blik in hun ogen vind ik... eng. Een paar van hen hebben rood in hun tanden, waarover ik vandaag trouwens leer dat het een soort verslavende kauwtabak uit de jungle is.

Eentje zegt 70rp, maar ik vertrouw hem niet. Hij is vaag, doet lacherig, grijnst gemeen. Ik zeg dat ik 'm niet vertrouw, en loop verderop naar een stilstaande tuktuk. Die jongen wil het klusje klaren voor de aangeboden prijs, maar krijgt bijna letterlijk de rest van de groep op zijn dak. Later hoor ik van mijn gids van vandaag dat hij bij terugkomst nog een kleine ruzie heeft gehad om dit akkefietje. Tuktukchauffeurs, ze blijven naar en onbetrouwbaar.

Het guesthouse is zeker in orde. Bestaat ook al meerdere decennia, en huist in een gebouw van de YMCA, een christelijke jongerengroep. Huis en tuin hebben inderdaad een retraite-achtige sfeer, afgezien van het feit dat de stad er pal naast ligt.

Ik ga 'm toch maar weer verdelen, morgen als ik in Ella ben het laatste deel, o.a. over een prachtige wandeltocht vandaag!