Taiwan: laat mij maar gaan want ik geniet

Vanuit wat een van mijn leukste slaapplekken ooit moet zijn, heb ik eindelijk weer de gelegenheid om te schrijven. Ik geloof de laatste tijd in voortekenen, dus als ik nu neerzet dat Taiwan tot nu toe goed voor me is geweest, ben ik bang dat het vanaf nu alleen maar minder wordt. Beter dan dit wordt het sowieso niet.

In Bangkok had ik het hostel van Jane, in Kandy hadden we de homestay waar ik drie keer terugkwam, en hier in Hualien in Taipei heb ik Ni Hao Hostel. Gerund door een jong echtpaar - hij uit Taiwan, zij uit Oekraine. Ik ben hier thuis, heb niet het gevoel alsof ik in een hostel ben. Ik ben hier met vrienden die ik krap een dag ken. Het zijn allemaal plekken die zonder al te veel poespas een warm gevoel geven, lekker soezerig, gezellig.

Het meest trots ben ik nu op het feit dat ik Marit en huisgenootje Zoe mijn tweede dag in Taipei wist te vinden, zonder al te veel hulp van elektronische middelen. Een stuk lopen vanaf de gondola in Maekong (die fantastisch was en nee ik had geen hoogtevrees), even vragen bij een 7/11, drie haltes met de bus, en na nog een keer vragen bij een cafe kon ik uiteindelijk bij de afgesproken bushalte Marit bellen dat ik er stond. In een stad die ik op dat moment nog geen twee dagen kende. Hier geef ik mezelf een schouderklopje voor. En leuk dat die zoektocht was!

De dag daarna - ik ben de namen van de dagen kwijt - ben ik van plan om naar de hotsprings in Beitou te gaan, in een buitenwijk van Taipei waar hot springs zijn, en een oerwoud dat op dezelfde route ligt. Geslapen in een matig hostel waar de eigenaar me regelrecht negeert, maar dat soort dingen gebeuren (en daarbij: ik heb een stevige review op booking.com achtergelaten). Mijn dag loopt anders. Bij het wachten op de metro word ik aangesproken door Madeleine, een oudere Canadese vrouw van Taiwanese afkomst die in Taiwan met vriendinnen is maar nu een dag voor zichzelf heeft. Ze gaat naar Tamsui, op het einde van de metrolijn. Een buitenwijk met oude gebouwen, veel souvenirwinkeltjes en heel erg local.

Had ik een leukere dag gehad als ik mijn plan had vastgehouden? Misschien, maar de 'follow your heart' tegelwijsheid die ik op Elephant Mountain hoorde van een Taiwanees is leuk om in de praktijk te brengen. De avond met Madeleine sluit ik af met een overvolle night market: Madeleine die het jammer vindt dat ze al gegeten heeft omdat ze overal wil eten, voor mij een hel vanwege de mega-hoeveelheden vlees, vis en gerechten met ingredienten als eendenbloed en slangenbloed. Maar oh jongens wat een ervaring.

Lezen jullie de glimlach, het ontspannen gevoel? Het is lang geleden dat ik me zo op mijn plek heb gevoeld. Kom maar op wereld, ik kan je wel aan.

Voor de leesbaarheid; deel #1. Direct er achteraan deel 2.