Taiwan: laat mij maar gaan want ik geniet nog steeds

Backpacken is leuk, maar ik vind het altijd lastig om door te moeten reizen. Weer moeite doen om ergens anders te komen, vraagtekens overal want waar moet je heen? Vanuit Taipei naar Hualien komen is gelukkig niet moeilijk. Een paar haltes met de metro naar Taipei Main Station, waar vandaan ook de trein gaat. Ik heb mijn trein binnen ongeveer 20 minuutjes. Kaartje gekocht bij een balie ipv automaat want toch net wat handiger, en je krijgt je plek aangewezen. De trein is schoon, de trein is ruim, de trein gaat op een lekker tempo. Een ritje van nog geen 2,5 uur.

Ik realiseer me dat ik op dat moment bijna nog geen landschappen heb gezien. Links plotseling de zee ('oh ja, die hebben ze hier natuurlijk ook'), rechts bergen en meer moois. Een lekkere playlist van Nicole in mijn iPod, voor lezen heb ik geen rust.

Het hostel in Hualien schijnt niet ver te zijn van het treinstation vandaan, maar het is toch even zoeken. Het kost me ongeveer 20 minuutjes, prima score. Echt overal Chinees, er zit geen woord Engels bij. Na alle eigenaardigheden in Tamsui ben ik ondertussen wel wat gewend maar wauw... ze hebben hier zoveel andere dingen dan bij ons. Het is een open deur, maar toch.

Zoals ik al zei: ik krijg een warm welkom in Ni Hao Hostel. Ik neem een half uurtje rust (de dormroom: SCHITTEREND! Maar valt helaas niet in woorden uit te leggen: zie binnenkort de foto's) en besluit dan Hualien in te gaan lopen. Gewoon gaan lopen, zie wel waar ik uitkom. Ik ben op jacht naar een boekenwinkel die in LP vermeld staat, en van de hostel--mensen krijg ik een vegetarisch restaurant aangeraden.

Ook met drie verschillende landkaarten raak ik meerdere keren dik verdwaald. Zeker op de terugweg weet ik dat ik Zhongshan Rd moet aanhouden want hoofdweg, maar ook in het Engels lijkt dat enorm veel op Zhonghua Rd. Ik zoek een ongeluk en raak lichtelijk in paniek als het donker begint te worden, maar volgens planning ben ik om 5uur weer terug in het hostel.

's Avonds word ik door hostelmeisje Sasha en vriendin Jhu Jhu meegenomen naar nog een hotpot-restaurant en zie ik andermaal die dag de stad, nu in het donker. We lopen langs de rivier, een oud Japans arbeiderswijkje, een tempel op de top van de berg waar het zo donker is dat we ons in Paranormal Activitiy wanen, en helaas ook langs een dierenwinkel waar ik een paar dieren 24/7 in het licht zie staan in de etalage. Buiten dat laatste wat me heel erg verdrietig maakt: ik ben met vrienden op stap, gewoon wat rondbanjeren. In de avond ben ik gesloopt, op de meest positieve manier denkbaar.

Vandaag. Ik heb mijn zinnen gezet op Taroko George, een natuurgebied waar Hualien beroemd om is. Ik boek voor 700 dollar - euro of 20 - een trip waar ik met een auto word opgehaald en van 9uur 's ochtends tot 5uur 's avonds zal worden rondgereden. Het valt me tegen van mezelf dat ik niets individueels doe, maar aan de andere kant; dat kan altijd nog. Even niet hoeven nadenken of ik nog op tijd terugkom, of ik niet verdwaal, enz enz enz.

De chauffeur spreekt geen Engels, iets wat ik min of meer van te voren wist maar wat toch altijd een beetje raar is. Ter vergelijking: als er bij een presentatie in WORM 1 persoon in het publiek is die geen Nederlands spreekt wordt de presentatie in het Engels gehouden. Hier blijft iedereen gewoon zijn eigen taal - Chinees, Mandarijn - lullen. Geen idee wat ik eigenlijk logischer vind.

Lang verhaal kort: de tocht is prachtig. Ik ben even bang dat het vooral lang slenteren wordt op de geijkte plekken met heel veel andere Chinese toeristen, maar we krijgen toch nog de kans flinke stukken te lopen, en wat we zien is prachtig. Lonely Planet heeft het er over dat het is alsof je een Chinees schilderij inloopt en dat dekt eigenlijk wel de lading.

Nog een laatste blog hierna, even wat losse dingetjes waar ik eerder niet aan toe kwam.