Taiwan: laat mij maar gaan want ik geniet altijd

Nog even kort wat losse dingetjes.

Mijn eerste hotel was dus in de wijk Ximen in Taiwan. Ximen is waar horen en zien je vergaat. Neonlichten overal waar je kijkt, overal jongeren, schreeuwerige bioscopen en bioscoopreclames, restaurantjes en eetkraampjes overal. Ik loop er graag rond, neem alles met een korrel zout en het is oke. Misschien dat ik er nog een avond terugga als de nacht voor mijn vertrek naar huis.

De stinky tofu. Vandaag er voor de derde keer ingetrapt en meteen daarna in mijn aantekeningenboekje in grote Chinese letters laten schrijven: ik ben vegetarisch maar IK HAAT STINKY TOFU!!!! Ik koop het voor 50 dollar bij een kraampje bij het strand waar we tour eindigen, maar als ik proef dat mijn vermoeden bevestigd wordt besluit ik het uit te spugen, mijn verlies van 1,5 euro te nemen en het bakjes discreet onder een bankje achter te laten in de hoop dat een van de zwerfhonden het oplebbert. Wat is erger: geitenkaas of stinky tofu? Ik weet het even niet, maar mijn kokhalsreflex raakt van beiden danig overstuur.

Morgen had ik naar Taitung willen gaan in het zuiden, maar omdat dat onmogelijk binnen een week te combineren is met mijn wens het Sun Moon Lake te bezoeken laat ik dat voor wat het is en ga ik morgen naar Taichung. Voor de buitenstaander geen verschil, voor mij ook nog niet maar ik ben in mijn prachtige hostel er prachtig over geadviseerd.

Iets over 9 uur 's avonds. Tijd om mijn tas in te pakken, een treinticket te kopen en misschien nog een biertje te scoren bij een 7/11, en dan nog een laatste nacht slapen in de allermooiste dormroom die ik heb meegemaakt.

P.S: Geen woord gelezen in Infinite Jest. Uberhaupt weinig gelezen.