Taiwan: mijn pinpas doet het niet & blijkt alle hoop verloren (maar het komt goed). deel #1

Hoe ouderwets de uitdrukking klinkt, ook nu zijn de eerste klappen op de eerste dag een daalder waard. Ik zou er graag een betere metafoor voor bedenken maar ik moet dit staand typen dus nee sorry.

Ik zou al een aparte blog kunnen wijden aan het vliegtuig. Dat ik op het vliegveld mijn zenuwen prima de baas was, tot bleek dat we een uur vertraging opliepen omdat de deuren van het vliegtuig niet opengingen. Dat de boekenwinkels op Schiphol me ook nu weer met succes in de verleiding wisten te brengen. Dat ik me blijf verbazen over de belachelijke geluidskwaliteit van de inflight entertainment: ik hou het 1 flim vol - Sing Street - maar hoe mooi die film ook is, beeld en geluid zijn dermate beroerd dat ik de rest van de vlucht wijd aan het uitlezen van John Boormans autobiografie. Vertraging van een uur wordt uiteindelijk teruggebracht naar een klein half uurtje, was mooi.

Met alle gezonde spanning van dien probeer ik van het vliegveld af te komen. Daarin begeleid door een aardige Duitser die in het vliegtuig naast me zat en op zakenreis is, en uiteindelijk ook nog een Nederlander met wie ik uiteindelijk mijn eerste ritje in de metro doe. Op het vliegveld kan ik niet pinnen, wat vervelend is: het is een van de zorgen waar ik graag zo snel mogelijk van af wil zijn. Uiteindelijk ben ik daar nog een behoorlijke tijd mee zoet.

Zodra de Nederlander en ik afscheid nemen in het centrale metrostation weet ik: nu moet ik echt op mezelf, nu begint het. Ik kom het metrostation uit en het hotel zou redelijk op loopafstand moeten zijn, maar geen flauw idee waar ik ben. Mijn vertrouwen in de aardigheid van de Taiwanese bevolking begint te groeien wanneer ik een meisje van een jaar of 25 - verdiept in telefoon - met handen en voeten vraag: hotel, waar? Ik laat haar mijn hotelvoucher zien en zonder dat ik het vraag begint ze met het hotel te bellen. Rechtdoor, is het antwoord. Het heeft me nog geen tien minuten gekost om bij het hotel te komen.

Dan begint het feest met het geld opnemen. Ik kan echt nergens geld opnemen, noch bij de 7/11-winkels wat wel zou moeten, noch bij de banken: ik krijg een rare foutmelding. Complimenten aan de receptie van Ximen Hotel: ze bellen overal heen om achter de oplossing van het raadsel te komen. En lenen me 1000 dollar om de eerste uitgavan te bekostigen, wat ik gedurfd en natuurlijk ook superaardig vind. Ik weet: vanavond heb ik afgesproken met de Nederlandse Marit die de stad als haar broekzak kent en voor alle vragen kan ik bij haar terecht dus het is echt wel op te lossen. Maar zonder geld komen te zitten zonder dat je daar de oorzaak van weet is alles behalve fijn.

Ik verdeel 'm in twee stukken!