Taiwan: het surrealisme van de Salt Mountain

De volgende dag staan Samantha en ik om een uurtje of zeven op, om vroeg de bus te hebben naar wat blijkt het niemandsland van Anping. Samantha kreeg wat tips van een vriendin die al een tijd in Taiwan woont. Een museum over zout met bijbehorende Salt Mountain, een Tree House en een natuurgebied. 

We besluiten eerst naar het einde van de buslijn te gaan, naar de Salt Mountain, iets waar ik hoge verwachtingen van heb: ga ik een soort natuurwonder zien? Het antwoord is nee en tegelijk een van de meest surrealistische ervaringen van deze vakantie. De Salt Mountain is een treurig heuveltje met een trap, gelegen aan de rand van wat een soort pretpark moet voorstellen of gaan voorstellen: denk Rollercoaster Tycoon maar dan het beginscherm als alles nog leeg is. We lopen over het terrein en Samantha schiet plotseling in een lachstuip omdat het te bizar voor woorden is. Een kleine hal met een paar kinder-attracties, waar een man in een hokje verloren bij zit ter controle van... ja geen idee. Een leeg treintje om over het terrein mee te rijden. Waterfietsen die al lange tijd stil liggen. Quads - van die motoren met vier wielen - waar niks mee gedaan wordt. Een paar bizarre sculpturen, met een verweerde kerstman met twee rendieren want tja het is tenslotte bijna Kerst. Uit balorigheid maken Samantha en ik een paar flauwe foto's.

Drie kwartier later nemen we de bus terug en stappen we uit om naar het Tree House te gaan, een voormalige zoutopslag waar een boom doorheen is gaan groeien, een banyan-boom als ik het goed zeg. Ik heb heel even wifi en ik zie dat ik ben afgewezen voor een baan waar ik heel veel tijd in heb gestoken, ik heb hoofdpijn en mijn blaar is open: ik ben een tijdje aan het chagrijnen. Ook het dierenleed wat we in de toeristische oude straatjes van Anping zien doet mijn humeur niet goed. 

Ik moet gaan samenvatten want het wordt veel te lang zo: Samantha wil de zon zien ondergaan op het strand dus lopen we daar lange tijd heen en blijven we ook lang op het strand - naar mijn idee te lang, de shit van samenreizen - we eten veganistisch bij een tentje waar de eigenaresse zo blij is dat ze weer buitenlanders ziet dat ze een heel verhaal tegen ons ophangt waar we ongeveer de helft van begrijpen, en 's avonds proeft Samantha de stinky tofu. Het is dan al negen uur 's avonds en ik ga ondertussen op zoek naar een restaurant waar ik wat vega ken eten. Bij de vierde poging is het pas raak, en Samantha komt niet heel veel later aangewaaid: bij het derde stuk stinky tofu (ze had vier tamelijk grote stukken) kreeg ze toch het maagzuur, hoewel ze het in het begin lekker leek te vinden. 

Nog gigantisch veel te vertellen, hopelijk morgenochtend of later dit weekend!