Thailand reis 2024: Bangkok / Khao Sok, fotocamera kwijt

Midden in Bangkok, Khao San Rd en ik merk dat ik mijn fotocamera kwijt ben. Foto's echt weg, de camera is nog van mijn vader geweest. 

In het hotel Rammbutri Village - geen plek waar ik nog terug wil komen - vind ik gisterochtend een slaapplek in de buurt van Khao Sok National Park. Niet de chique huisjes zoals ik had gewild en ik beland weer in een hostel in een dormroom. Even heb ik via Booking.com - het kon niet anders - een mooi resort te pakken, maar ik vul de verkeerde datum in en op de datum die ik moet hebben zitten ze vol. Het geld heb ik al betaald, hopelijk krijg ik het terug van Booking. Het guesthouse waar ik nu ben beland is trouwens dik in orde.

Gisteren bij het ontbijt in Rammbutri heb ik echt geen trek en ik weet dat ik daar spijt van ga krijgen maar ik hoef echt niks. Heeft op dat moment ook te maken met het guesthouse in Khao Sok dat ik op dat moment nog moet boeken maar toch, mijn hoofd niet naar eten. Mijn backpack laat ik achter bij het hotel, ik heb nog een dag te vullen tot mijn nachttrein naar Surat THani vertrekt pas om half negen 's avonds. Ik weet dat er een LP-winkeltje in de buurt zit, en terwijl ik daar naar onderweg ben ga ik nog even langs een koffietentje waar ik wat foto's maak. Het zullen de laatste foto's zijn die ik ermee zal maken.

Onderweg kom ik erachter dat ik mijn eerste dag al bij die LP-winkel geweest ben en het niet zoveel bijzonders vond, ik besuit een taxi te pakken naar een winkelcentrum. Nieuwe eerste keer; de man wil zijn meter niet aanzetten, waarschijnlijk omdat hij dan door de drukte minder verdient. Aardige man trouwens, die niet altijd even verstaanbaar is maar wel zijn best doet in het Engels. Schokkendste wat hij vertelt: het zal in Bangkok en Thailand alleen nog maar warmer worden, met temperaturen van 44 graden. 

Het winkelcentrum is vooral gigantisch groot en hectisch en een doolhof, de boekenwinkels hebben niets wat Donner niet heeft en ik hou het na een uurtje voor gezien. Ik wil terug naar het hotel en daar de dag uitzitten, maar de taxi's vragen allemaal idiote bedragen - 600 Baht tegenover de 100 Bahtdie ik in het verleden aftikte - en stronteigenwijs als ik dan op dat moment ben in de hitte wil ik een Skytrain zoeken. 'I know there is no stop near Khao San Rd but I want to go to the nearest stop'. Nee, ik zal toch echt een taxi moeten nemen.

Als ik dan bij het hotel ben kom ik er inderdaad achter dat het ding weg is en het is zelfs nog een rotgevoel om op te schrijven. Mijn tas is ook idioot - toen in Griekenland gekocht omdat 'ie stevig was, maar met te veel vakken waardoor makkelijk dingen kunnen verdwijnen, en met een rits die ook aan de onderkant nog kan sluiten waardoor het risico dat er spullen uit schuiven heel groot is. In de hitte heb ik nog wel een klein Eureka moment en weet het koffiehuis van vanmorgen nog vrij snel te vinden, maar het personeel reageert ontzettend passief - een eigenschap van meer Aziaten die ik op dat moment meer dan ooit haat. Aan de andere kant: ze kunnen ook niet zo heel veel, maar toch. Help me even, stel me gerust, doe iets. Ze hebben ook wel een bewakingscamera, maar die staat gericht op de kassa en niet op de plek waar ik zat. Boos en verdrietig druip ik af, bel mijn moeder en Nicole op, voel me op dat moment nutteloos, dom, 'zie je wel ook dit kan ik niet / wat zal mijn vader niet gedacht hebben / ik wil naar huis en wel nu'. Dag, mooie foto's van tropische stranden. 

Ik kan niks. 

Ik bel mijn moeder en Nicole, en vooral die laatste kan de boel nog enigzins relativeren en ik besluit nooit meer een fotocamera mee te nemen want overbodige ballast, en die Griekse tas gaat thuis ook de deur uit.

Vier uur te vroeg ben ik op het treinstation in Bangkok en ik heb concentratie voor niks. Ik eet twee maaltijden in het kleine foodcourt op het treinstation en tijdens een van die maaltijden raak ik in gesprek met een Brit die al twee jaar rondreist. Even zegt hij redelijk interessante dingen, maar zodra hij een werkkamp voor olifanten in Nepal relativeert begin ik me te irriteren en als hij in de vorm van een grapje mijn Lonely Planet belachelijk maakt weet ik niet hoe snel ik bij de man weg moet komen.

De trein vertrekt keurig op tijd, met 'boarden' (alsof het een vliegtuig is, huiver) twintig minuten voor vertrek. Een oude houten wagon, ramen die open kunnen en ook nu ventilators aan het plafond. Ik was te laat voor een slaapcoupe en ben blij met de vrije stoel naast me, maar lekker slapen doe ik niet. Vanmorgen kom ik brak, chagrijning, moe, vies en vol zelfmedelijden in Surat Thani aan, mijn springplank voor Khao Sok. Het laatste half uur van de rit is tijdens het ochtendgloren en het licht op de omgeving had niet mooier gekund. Het is in elk geval weer een klein beetje het reizen zoals ik zo mooi vind. Het is rond half acht in de ochtend.

Bij aankomst in Surat Thani word ik samen met een ander clubje toeristen geleid naar een ontbijtzaakje annex reisagentschap, door een vriendellijke jonge jongen en een pittige jonge vrouw met een natuurlijk gevoel voor organisatie, het type productieleidster zoals ik die vanuit de tv-wereld ken. En het is me een partij hectisch. Eerst zal ik binnen een paar minuten een minivan naar Khao Sok hebben, dan blijkt al vrij snel dat die vol zit en ik moet nog een uur of twee wachten tot half tien. Ik ben moe en wil ze uitsnauwen maar dat doe ik gelukkig niet. Productieleidster (laat ik haar zo maar even aanduiden) en haar clubje - meisje van 16 en twee oudere vrouwen, en een jonge jongen leveren me een schouwspel op waar ik steeds vrolijker van word.

Alle toeristen moeten ook ontbijten daar en dat levert nogal wat verwarring op; een oudere Brit wil vegetarisch maar krijgt tot twee keer toe iets met sausage en bacon en als ik niet zelf had aangeboden om te betalen waren ze het vergeten. Productieleidster moet alle toeristen de juiste bussen en minivans insturen en in mijn gedachten zie ik een octopus voor, want ze is met gigantisch veel zaken tegelijk bezig. Het grappigste vind ik nog het groepje Indiase mannen die maar niet willen begrijpen dat de bus naar Ko Chang vol is en ze dus nog een tijdje moeten wachten. Het meisje van 16 die met het ontbijt bezig is lacht op haar beurt stiekem een van de Indiase mannen achter zijn rug uit om de manier hoe hij volgens mij zijn sandwich in de ketchup doopt. Ik op mijn beurt moet daar weer heel erg om lachen. 

Nog leuker en op dat moment voor mij heel erg ontwapenend, ze zegt iets als; 'Je hoeft je geen zorgen te maken dat hier iets gestolen wordt, hier hangen wel gewoon camera's!' Ik kon het niet laten om over Het Gebeurde te praten, iets wat me trouwens nog een gratis koffie oplevert.

Er is nog heel veel te vertellen, maar ik ben moe na een gigantisch lange twee dagen. Morgen ga ik op een tweedaagse jungletocht over het meer hier in de buurt, wat ik gezien de hitte heel spannend vind, maar... loslaten. De omgeving hier bij Khao Sok is prachtig.