Waar Ik Over Praat Als Ik Over Reizen Praat: Thailand

Op het moment dat ik op het vliegveld van Thailand aan kom denk ik: 'Oke, dit wordt makkelijk: iedereen is hier aardig en iedereen spreekt hier Engels'. Dat viel allebei tegen, waardoor het me lange tijd kostte om aan Thailand te wennen. Iets waar ik met drie maanden ruim de tijd voor had, maar mijn verwachtingen lagen anders. 

Nog steeds vind ik dat ze in Thailand niet aardiger waren in Nederland. Net zoals in Nederland zijn er hele leuke mensen die moeite doen om met je te communiceren, en zijn er minder leuke mensen die er geen zin of tijd in hebben. Heel vaak heb ik in Thailand gedacht: 'Nu vind ik het vreselijk, maar later kijk ik er goed op terug', bijvoorbeeld de stilte-retraite, of het motortaxi-ritje van de ambassade naar Bangkok, of sommige dagen in ElephantsWorld. Het is pas drie jaar geleden maar mén wat was ik toen jong. Niet dat ik nu zo heel veel slimmer ben, maar toch.

Een van de mooiste momenten was de nachttrein van het klooster naar Bangkok. Geen idee wat me te wachten stond en over Bangkok hoorde ik alleen maar horrorverhalen - hoe zou ik mezelf daar staande weten te houden? Tijdens de stilteretraite had ik niet de beschikking over boeken, muziek, schrijfgerei of over een zacht bed: dat ik dat in die nachttrein wél had - het bed werd zelfs voor me opgemaakt - was waanzinnig. Oh ja, dus zó voelde het om een zacht bed te hebben. Ik wil niet politiek correct klinken maar het relativeert wel. 

Ik heb maar een fractie van een fractie gezien van Bangkok maar ik hield van die stad. Had ook te maken met mijn hostel waar ik veel langer bleef dan gepland, en nog een onverwachte Before Sunrise-ontmoeting op mijn tweede dag. En die waanzinnig leuke dag dat mijn moeder op Bangkok aankwam. Het voelt nog steeds als een ontzettend stoer moment waar ik eigenlijk boven mezelf uit steeg: ik dook daar op uit Donker Bangkok en kon bijna blasé doen omdat ik daar al was geweest en dus zo goed de weg kende. We zijn in het hotel, mijn moeder gaat even bijkomen van de reis en ik ga in mijn eentje de omgeving verkennen, omgeving Sukhumvit. Het was tegelijkertijd zo gesneden koek en tegelijkertijd zo ontzettend spannend, elke keer weer. Bangkok bleef verbazen. Uitlaatgassen overal maar ik mis die stad.

In tegenstelling tot wat in elk geval mijn vader dacht was die stilte-retraite niet uit krenterigheid, althans niet op de eerste plaats. Het was hoe dan ook het plan om een keer in een Thais klooster te gaan zitten, nog voordat ik er achter kwam dat het inderdaad zo goedkoop was: zestig euro voor elf dagen is natuurlijk helemaal geen geld. Mediteren, yoga: het deed me niets en eigenlijk wist ik dat ook van te voren, maar dat eten was het lekkerste  massa-voedsel wat ik ooit binnen heb gekregen. En wat me nog steeds bij staat: we moesten een keer met z'n allen een zandpad aanleggen. Natuurlijk in stilte, maar in mijn herinnering voelde het alsof we toen heel veel aan het praten waren. Raar hoe herinneringen kunnen zijn.

Voorlopig even het eerste deel.